Gelukkig, sporten is net toneelspelen (en ik ben niet meer de sukkel)
Ik heb niveau drie gehaald! Hoera! Even voelde ik mij niet de sukkel van mijn sportschool. Ik doe circuittraining, 45 seconden steps afgewisseld met 45 seconden krachttraining en dat een half uur lang. Heerlijk vind ik het. Die steps, voor niet-ingewijden, dat zijn een soort danspasjes op een verhoging die de conditie verbeteren. We leren ze aan het begin van de training aan op niveau 1. Na een minuut of 10 gaan we door naar 2 om te eindigen bij 3. Het is je eigen keuze of je al die verschillende niveaus meedoet. Bij 1 blijven is prima, je traint je conditie net zo hard, soms zelfs harder omdat je niet hoeft na te denken over de nieuwe stapjes. Maar wat het allemaal oproept die niveaus… Het is net toneel. Of het leven zelf eigenlijk.
Eergevoel
Er zit een gevoelsmatige druk op het halen van niveau 3. Het klinkt namelijk hoger dan niveau 1. Dus ja, mijn eergevoel gaat altijd opspelen. Mijn hoofd gaat zich bemoeien met mijn sportbeleving. Dwanggedachten over wat ‘ze’ er wel niet van zullen vinden dat ik niveau 3 niet haal bijvoorbeeld. Meestal kan ik het gevoel van falen naast mij neerleggen en ga ik gewoon keihard voor niveau 1. Soms zie ik dat ik niveau 2 moet kunnen halen, de stapjes zijn niet zo ingewikkeld. Dat geeft al voldoening. Niveau 3 ligt dan binnen bereik. Vandaag haalde ik hem dus.
Niet alleen
Ik ben natuurlijk niet de enige die hiermee bezig is. Het is interessant om te zien hoe gêne zich op diverse manieren vertaalt. Verlegen kijken, lachen om je onhandigheid, jezelf al bij voorbaat naar beneden halen, hard roepen dat je iets echt niet gaat doen. Zoveel vrouwen, zoveel manieren.
Stretch zone
Hierover mijmerend bedacht ik dat veel van het leven zich in drieën kan afspelen. Bijvoorbeeld koken. De eerste keer volg je een recept, de tweede keer voeg je iets van jezelf toe om het lekkerder te maken, de derde keer heb je het recept niet meer nodig en maak je je eigen variant. Het lijkt op de comfort- stretch- en paniekzone. Zo voelen de drie stappen in de sportschool, zo voelt koken, zo voelt iets nieuws leren. Het kan even paniek of onrust veroorzaken want weg is het bestaande, comfortabele, veilige gevoel. Het kan ook zomaar nieuwe energie opleveren en waarschijnlijk een heleboel andere fijne dingen. Plezier, zelfvertrouwen, gevoel dat je leeft, ruimte, een nieuwe blik op jouw wereld.
Theater
Zo werkt theater voor mij. Je kunt er levensdingen mee oefenen. Er is vaak schaamte bij deelnemers aan het begin. Toch zie ik bij mijn theaterworkshops niet alleen de gêne. Als de deelnemers niveau 1 eenmaal hebben geprobeerd, wordt hun nieuwsgierigheid geprikkeld. En dan is een uitdaging of een uitnodiging, een aanzet tot spelen, heel vaak genoeg om ook niveau 2 en vaak meteen niveau 3 te pakken! Vanaf dat punt ontstaat de vrijheid. Het plezier zorgt voor groei. Er vallen barrières weg. Je doet dingen waarvan je niet wist dat je ze durfde en je blijkt overeind te blijven staan. Sterker nog, je wordt toegejuicht. Voor je het goed en wel door hebt ben je heerlijk aan het spelen en blijkt paniek een eng woord voor groei. Dat gun jij jezelf toch ook?
