‘Nu heb ik u! Want u zegt maandag maar dan zijn we helemaal niet open. Dus u probeert eronder uit te komen!’ Met enige verbetenheid en triomf kijkt de keukenbaasbovenbaas mij aan. Het is duidelijk dat hij mij niet kent en geen idee heeft dat ik niet aan geheime communicatiespelletjes doe. Gewoon de waarheid zeggen is in keukenland blijkbaar niet zo gewoon.
We hebben een keuken nodig. Dat is een feit. We maakten een afspraak bij een keukenboer en voor de volgende dag ook alvast bij een andere. We dachten erover om het weekend daarna naar nog twee andere te gaan. Beetje oriënteren, voor laten lichten, ideeën opdoen. FOUT. We zijn er gelijk bij de eerste met boter en suiker ingegaan. Dat het een wonderlijke wereld is, keukenland, dat had ik wel gehoord. Er kwamen tips en suggesties, wij luisterden en maakten een plan. Niet waterdicht.
Ik begon al nattigheid te voelen toen we koffie, taart en een eigen verkoper genaamd Cor kregen. Met een uurtje weer buiten staan leek ineens niet meer zo waarschijnlijk. In de weinige momenten die we nog met z’n tweeën waren spraken we af dat we niks gingen kopen en voet bij stuk zouden houden. Famous last words. Alles aan de communicatie, de manier van met ons omgaan en hoe we door de showroom werden geleid was bedacht. Voor mensen die houden van contact zonder dubbele laag was dat een uitdaging. Cor schreef ook alles op. Zelfs wat hij zelf zei. Alsof hij daarmee benadrukte hoe exclusief alles was. Ik werd er reuze ongemakkelijk van.
Nadat we onze wensen kenbaar hadden gemaakt, we vooral veel ja natuurlijk hadden geknikt op de talloze suggesties, kregen we een cadeaukaart voor de wasstraat even verderop. Dan konden we na een half uur, een glimmende auto rijker, aanschuiven om de tekening van onze droomkeuken te bekijken. We kregen een lachstuip en namen ons wederom voor om niet diezelfde dag al te beslissen.
Dat bleek onmogelijk. Nadat we de tekening bekeken en bewonderd hadden ging Cor naar het hoofd keukenverkoop. Die maakte een mooie prijs. Gelijk al met korting. Wij vielen niet van onze stoel, in de veronderstelling dat we toch niet gingen beslissen. Dus we zeiden dat we er een nachtje over gingen slapen. Cor rende weer naar de het hoofd en kwam terug met nog meer korting. Wij in de war. We probeerden uit te leggen dat we niet aan het onderhandelen waren, maar er gewoon een nachtje over wilden slapen. Cor weer in de benen. Nu kwam ie terug met de enige echte keukenbaas. Het grove geschut.
Deze man wist dat buiten fluiten was en dat hij Curaçao had kunnen kopen als hij een euro had gekregen van iedere mogelijke klant die er nog ever over na wilde denken. Hij zette ons klem met zijn waarheden, priemende ogen en de op z’n gezicht gebeitelde glimlach. Hij was er van overtuigd dat wij keiharde onderhandelaars waren. Hoezeer we ook het tegendeel beweerden. Tot twee keer aan toe trok hij zijn rekenmachine uit zijn holster. Tot de prijs zoveel gezakt was ten opzichte van het eerste voorstel dat wij om een overleg met z’n tweeën vroegen. Ik stel me zo voor dat Cor en het keukenhoofd stilletjes high fivend vast de winst aan het verdelen waren.
We gingen weg met een contract, een fles wijn, een glimmende auto en een geknakt ego. Niet gelukt om onze rug recht te houden. Gezwicht voor de keukenjongens, het geld en de druk van de ongemakkelijkheid. Het hele bezoek was een vrij jammerlijk geacteerd blijspel. Met een hoop deuren, verborgen agenda’s en flauwe woordspelingen. Ik denk wel dat we een prachtige keuken hebben over een paar maanden. Nu moeten we nog voor de badkamer, gordijnen, een vloer, behang, verfkleuren. Eerst even moed verzamelen en een beter actieplan bedenken. Oefening baart kunst. Schijnt.
