In mijn aanmeldingsmail voor Toneel om te groeien schreef ik: ‘Erachter komen waar ik blij van word en energie van krijg, meer ruimte hebben, makkelijker nee kunnen zeggen, dat zijn drie dingen die op mijn verlanglijstje staan.’ Er stond nog wel meer op mijn verlanglijstje zoals me vrijer voelen in/met mijn lichaam, wat meer eigenwaarde krijgen en afkomen van de overtuiging dat ik niet goed genoeg ben. Maar die dingen had ik zelfs in therapie nooit bereikt dus waarom zou ik daarop hopen bij een toneelcursusje van zes lessen? Erachter komen waar ik blij van word leek me al heel wat.
Dat was voordat ik jou kende en voordat ik zag hoe jij werkt. Hoe je het doet weet ik nog steeds niet precies, maar je hebt de gave om iedereen echt te zien en te doen wat de groep nodig heeft. Het is je gelukt om mij dingen te laten voelen in mijn lichaam, zoals bijvoorbeeld bij de opdracht om je in zeven tellen steeds bozer te gaan voelen. En dat terwijl ik volledig op slot sla als iemand vraagt ‘waar voel je die emotie in je lichaam?’ Het lukte je om mij de kring in te laten springen en ‘iets geks’ te doen zonder dat ik dacht ‘O, dit is vast niet de bedoeling’. En je maakte het door je zijn, door je manier van doen, door je begrip mogelijk voor mij om te zeggen dat ik te zeer van slag was door de opdracht ‘de reünie’ om die te kunnen spelen met de ‘hoge status’ die op mijn briefje stond. Ook jouw reactie daarop was erg fijn.
De ‘complimentendouche’ heeft me enorm geraakt. Door alles wat jij en de andere mensen in de groep zeiden, heb ik ‘Ik ben niet goed genoeg’ kunnen herkaderen naar ‘Ik was niet goed genoeg voor mijn moeder.’ Wat een verademing. Nu ik geloof dat ik voor ieder ander wel goed genoeg ben, gaat het met mijn gevoel van eigenwaarde ook een stukje beter. Als ik het zo schrijf lijkt het logisch en simpel, maar als het dat was dan was het jaren geleden al ergens in reguliere therapie gelukt.
En dan is er nog het me vrijer voelen in/met mijn lichaam. Vanaf begin puberteit tot zeker begin dertig vond ik het lastig en belachelijk dat ik überhaupt een lichaam had. Een lichaam kan pijn doen, je moet er iets mee en mensen vinden er iets van. Ik was liever alleen een hoofd geweest. De afgelopen 15, 20 jaar is er op dat gebied veel veranderd en inmiddels vind ik het oké dat ik een lichaam heb en kan ik er zelfs (soms) in aanwezig zijn. Door Toneel om te groeien voel ik me meer op mijn gemak met mijn lichaam, beweeg ik met vrijer bij de danslessen in de sportschool en is de acceptatie van mijn lichaam onverwacht toegenomen.
Uiteraard zullen de effecten van Toneel om te groeien voor iedereen anders zijn, maar je maakt waar wat je belooft en voor mij veel meer dan dat. Ik hoop dat mijn verhaal duidelijk maakt hoe groot het is wat je me in die zes lessen hebt laten bereiken en hoe dankbaar ik je daarvoor ben.
