‘Een onvoldoende!’ Dat roept de juf in de zesde klas van de lagere school als ze mij betrapt tijdens een rekentoets. Ik schreef met vulpen, want dat kon ik snel weer wegvegen, de sommen onder elkaar op mijn tafel om ze zo uit te kunnen rekenen. De toets was voor hoofdrekenen. Iets waar ik niet in uitblonk.
Mijn matige rekengevoel werd vrij rap nog matiger op de middelbare school. Wiskunde ging me te snel, we hadden een duffe docent en ik vond kleppen met vriendinnen een miljoen keer belangrijker. En zoals dat dan gaat werd ik iemand die zichzelf neerzette als ‘ik ben nou eenmaal niet goed in rekenen’. Daar kwam ik prima mee weg, want zo vaak had ik het niet nodig in mijn volwassen leven en de basics had ik onder controle.
Toen ik een eigen bedrijf begon raakte ik in de stress. Gedoe met btw en cijfers. Elke keer weer half in paniek. Janken. Stom doen tegen mijn man. Het werd iets beter naarmate ik het vaker deed, maar het bleef me achtervolgen. Angst voor cijfers en dat ze niet zouden kloppen en dat ik dan in een grote diepe poel van geldzorgen terecht zou komen.
Door die angst voor cijfers deed ik ook nooit de sudoku’s in de krant. Want dat waren stomme getallen en dat kon ik toch niet. Tot ik het ging proberen. Eerst kon ik er niks van. Duurde een eeuwigheid voor ik de meest simpele variant had opgelost. Maar ik gaf niet op, ik ging mezelf hierin bekwamen. Ik wilde van mijn cijferangst af. Om die cijfers nog minder eng te maken ging ik ze steeds mooier schrijven. En ik leerde trucjes om de puzzels op te lossen. Mijn brein begreep steeds beter hoe het werkte.
Inmiddels vind ik het echt leuk om sudoku’s te maken. Ik ben niet een soort supertalent. Maar ik kan het wel en ik vind het leuk. Een soort ZenHersenWerk. Met mooi geschreven cijfers.
Vandaag moest ik mijn boekhouding over 2024 doen. Morgen komt het belastingmannetje. Ik zag er niet eens tegenop. Dat is echt nieuw. Nog raarder was dat ik binnen no time een fijn systeem voor mezelf bedacht had en ik mijn klus vrolijk en met mooi geschreven cijfers gedaan heb. Geschreven ja. Ik ben een beetje ouderwets. Ik heb geen handig boekhoudprogramma. Ik rommel met bonnetjes, een pen en een schriftje.
Ik maak misschien geen indruk met mijn jaaromzet. Maar ik hoop dat ik iemand inspireer. Je bent niet het verhaal wat je jezelf vertelt. Echt niet. Je kunt gaan oefenen en een heel ander verhaal worden. Van sudoku naar boekhouding naar liefde voor cijfers en dingen die kloppen. Ik geef mezelf een dikke voldoende en ik heb niet eens met vulpen op de tafel hoeven schrijven.
