De Toneeljuf

Het gaat nergens anders over natuurlijk in deze tijd: Corona. Het coronavirus besmet ons normale leven. Dat is moeilijk omdat het ongrijpbaar is. We hebben geen controle. Iets, groter dan wijzelf, bepaalt hoe wij ons moeten gedragen. Thuis, binnen, sociaal contact vermijden, afstand houden. Het is ook juist samen zijn, verstillen, stilte, fluitende vogels, saamhorigheid, ruimte.
Eerder in mijn leven gebeurden er grote ingrijpende dingen die alles op z’n kop zetten. Een van de grootste was mijn nogal onverwachte zwangerschap. Die had onder andere een verhuizing van Amsterdam, terug naar mijn moeder in een dorp als gevolg. Ik kreeg mijn dochter en woonde met haar het eerste half jaar bij mijn moeder. Het was een turbulente tijd waarin ik heen en weer geslingerd werd tussen heftige verliefdheid, diep verdriet, grote wanhoop, angst voor de toekomst en een allesoverweldigend gevoel van verantwoordelijkheid voor dit prachtige meisje.
Alles kwam goed. Niet zonder slag of stoot. Daarover misschien ooit meer. Voor nu is dit het belangrijkst; vanaf de dag dat Saartje geboren werd wist ik dat ik nooit meer onbevangen zou zijn. Ik was nu een beschermer, een voeder, een verzorger, een liefhebber. Dat oergevoel is nu weer zo aanwezig. Ik ben bang, nerveus en op mijn hoede. Ik wil beschermen, controleren, koesteren. Mijn roedel is uitgebreid met nog drie prachtkinderen. Allemaal passen ze in mijn hart en armen. Voor allemaal zou ik mijn leven geven. En nu gebeurt dit. Iets wat ik niet kan zien, wat ik geen schop kan geven, waar ik niet met rood aangelopen hoofd tegen kan schreeuwen bedreigt mijn gezin en de wereld waarin wij leven. Ik wil dit virus niet. Ik ga het te lijf met mijn liefde. Mijn moederhart maakt de regels. Mijn innerlijke strijd schuift opzij om er voor hun te zijn. Dat vind ik niet makkelijk hoor. Het kost me af en toe flink wat in- en uitademen. Maar er is niets wat groter is dan de beschermende ring van liefde die ik om ze heen leg.
In een breder perspectief probeer ik die liefde ook naar buiten uit te stralen. Wij zijn een. We voelen dezelfde angst en hoop en voeren dezelfde strijd. Ik deel hartjes en glimlachen uit. Samen spelen samen delen. Op afstand maar ook zo dichtbij. Lief zijn voor elkaar mensen. Alsjeblieft.