‘Gaan we ook verkleden, heb je jurken meegenomen?’ Dit was de eerste vraag die ik naar mijn hoofd geslingerd kreeg toen ik een tijdje geleden Voorleestheater deed. Mijn antwoord ‘Nee’ was duidelijk een teleurstelling voor hem. Zijn volgende vraag was ‘Waarom niet?’. Daar heb ik een heldere visie op. Eenmaal verkleed hoef je geen toneel meer te spelen want je bent ‘m al. De jurk, de hoed, het pak heeft je rol al invulling gegeven en dus hoeft de speler zelf nog maar weinig te doen. Dat vind ik zonde. Want verkleedkleren zijn geweldig, maar spelen is nog geweldiger. Dat legde ik hem uit in simpele bewoordingen. Hij was enigszins teleurgesteld. Toch heeft hij de sterren van de hemel gespeeld.
Wel theater Geen theater
Aan het eind vroeg ie ‘Wanneer begint het theater nou?’. Dat vond ik zo lief en grappig. Als ik Voorleestheater speel doet iedereen mee. Er is niet echt een podiumdrempel omdat alles haast vanzelf lijkt te gaan. Toch doet zo’n uitspraak mij ook een beetje huiveren. Ik doe dus geen echt theater… Het klopt en het klopt niet. Wat ik doe is niet THEATER. Het is laagdrempelig en speels. Als ik zeg meespeeltheater dan meen ik dat ook. Dat is voor mij meer dan in je handen klappen en een liedje zingen. Zonder meespelers is mijn voorstelling geen voorstelling. Aan het eind is er applaus van het publiek en ook voor en door jezelf. Iedereen heeft op het podium gestaan en zichzelf laten zien. Toch theater dus.
Voor wie is het eigenlijk?
De grote mensen die met de kinderen meekomen genieten ook volop. Hun kinderen spelen een glansrol, ik maak grappen tussendoor en zij mogen ook meedoen. Als achtergrondgeluid bijvoorbeeld, of iets anders wat ineens dringend nodig blijkt te zijn. Ik zie altijd dat de volwassenen veranderen tijdens de voorstelling. Ze zijn verbaasd over wat er gebeurd. Ze zijn blij dat hun kinderen serieus genomen worden. Ze zijn trots dat ze zo lekker spelen. Het verandert ook iets in hun. Ze worden onbezorgder. Al is het maar een klein uurtje. Het spelen doet zijn opvrolijkende en verluchtigende werk.
Een prinsessenjurk voor iedereen
Het zijn de kinderen waardoor ik bij de grote mensen terecht kwam. Ik zag ze zo stralen als ik bezig was. Zelf op het puntje van hun stoel, klaar om mee te doen. Genietend van hun kinderen, maar ook gewoon genietend. Van het moment, het pure plezier en de ongedwongenheid. Ik zag in de ogen van de volwassenen dat zij in wezen hetzelfde nodig hebben. Misschien dragen we een mooie jurk om gezien te worden, maar wat als spel hetzelfde voor je kan doen?! En niet alleen tijdens een ‘jurkgelegenheid’, maar gewoon altijd. Daarom geef ik inmiddels ook cursussen aan volwassenen. Om ze te laten voelen dat spelen alles mooier maakt, inclusief jezelf. Daar mag je best een prachtige jurk bij aantrekken, maar het hoeft niet. Je bent al mooi.
